YEDİ MEŞALECİLER TOPLULUĞU

Osmanoflar,ziya osman sabanın eserleri,ömer lütfi bahşi ödemişli mi,yedi meşaleciler topluluğunun sanatçıları,yedi meşalecilerin şiir hakkındaki düşünceleri,odalar ve sofalar, yaşar nabi nayır hayatı
 
YEDİ MEŞALECİLER

1928 yılında ortaya çıkan bu topluluk, şiir ve yazılarını “Yedi Meşale” adlı eserde toplamıştır. 

Türkiye’de Cumhuriyet döneminde “sanat sanat içindir” deyip öz şiir anlayışını benimseyen ilk grup Yedi Meşaleciler’dir. Bu grubun şairlerine göre şiir hiçbir fikir ve ideolojik düşüncenin hizmetinde kullanılamaz. Gerçek şiir, sanat için yazılan, samimi ve yenilik dolu olan şiirdir.

Yedi Meşalecilerin özellikleri şunlardır:

• Sanat, sanat için olmalıdır.
• Edebiyatta taklitten kaçınılmalı, daima özgünlük, yenilik, samimiyet, canlılık aranmalıdır.
• Batılı ilkelerle sanat yapılmalı, geleneksel temalar yerine yeni temalar şiire girmelidir.
• Şiirde konu zenginliğini artırmak için hayalden yararlanılmalıdır.
• Şiirde milli ölçümüz olan hece ölçüsünü kullanmışlardır.
• Çarpıcı imge ve benzetmelerle şiirleri zenginleştirmişler ve eserleri ustalıkla yapılmış birer tablo değeri taşır.
• Fransız sembolistlerin etkisinde kalarak eserlerini oluşturmuşlardır.
• Edebiyatımızda kısa süreli bir yankı uyandıran Yedi Meşaleciler topluluğu, hedeflerini gerçekleştiremeden dağılmışlardır.

Yedi Meşaleciler Topluluğun Sanatçıları:

-YEDİ MEŞALECİLER ŞİİR TOPLULUĞUNUN DÜŞÜNCELERİ-YEDİ MEŞALECİLER ŞAİRLERİ

1. SABRİ ESAD SİYAVUŞGİL (1907 – 1968)
İlgi çeken ev içi eşya ve  betimlemelerinden  sonra özellikle çevirileri ve edebiyatı yakından takip eden denemeleriyle edebiyatla olan bağlantısını sürdürdü. Psikoloji profesörü olarak ilmi çalışmalara kendisini verdi. Şiirlerini "Odalar ve Sofalar" adlı kitapta topladı.

2. YAŞAR NABİ NAYIR (1908 – 1981)
Şiirlerini "Kahramanlar" ve "Onar Mısra" adlı eserlerde topladı ve diğer edebiyat türlerinde eserler verdi. 1933 yılında çıkarmaya başladığı Varlık dergisini ömür boyu devam ettirdi. (Dergi hâlâ varlığını devam ettirmektedir.) Bu dergi Türk edebiyatının gelişmesinde, yeni kabiliyetlerin yetişmesinde ve tanıtılmasında önemli rol oynadı. Ayrıca Varlık yayınlarıyla da bir edebiyat kütüphanesi kurdu. 

3. MUAMMER LÜTFİ BAHŞİ (1903 – 1947)
"Türk Akdeniz" dergisinin yazar kadrosunda yer aldı. Çeşitli dergilerde yayımlanan şiirlerini kitaplaştırmamıştır. Topluluğun dağılmasından sonra bütünüyle edebiyattan koptu. 

4. VASFİ MAHİR KOCATÜRK (1907 – 1961)
Şiirlerini "Tunç Sesleri", "Geçmiş Geceler", "Bizim Türküler", "Ergenekon" adlı eserlerde topladı. Asıl çalışmasını edebiyat tarihi ve incelemesine ayırdı. 

5. CEVDET KUDRET SOLOK (1907 – 1992)
Şiirlerini "Birinci Perde" adlı kitabında  topladı. Roman ve tiyatro türlerinde de eser veren Cevdet Kudret, okul kitapları ve edebiyat tarihimizle ilgili ciddi eserler yazdı.

6. ZİYA OSMAN SABA (1910 – 1957)
Grubun şiire en sadık şahsiyeti oldu. "Sebil ve Güvercinler", "Geçen Zaman", "Nefes Almak" adlı kitaplarında şiirlerini toplayan Ziya Osman Saba hikâyeler de yazmıştır. Özellikle ev içi şiirler yazdı ve kendisinden daha kabiliyetli bir başka şaire, Behçet Necatigil’e örnek oldu. Şair yalnızlık duygusunu ve hatıraları şiirlerinde başarıyla dile getirir. Heceyi, duraklarında değişiklik yapmadan kılınır. Serbest şiir örnekleri de vermiştir. Ziya Osman, bütün insanların mutlu olduğu ve herkesin hoşgörü içinde yaşadığı bir dünya özlemiyle yaşar. Bu yönüyle Yunus Emre ve Mevlana geleneğinin modern çağdaki sesidir.

7. KENAN HULUSİ KORAY (1906 – 1944)
İçlerindeki tek hikâye yazardır. Yaşadığı sürede beş hikâye kitabı yayınlamış, “Osmanoflar” romanı ve kısa hikâyelerinin birçoğu gazete sayfalarında kaybolup gitmiştir. Gazeteciliğinin de etkisiyle küçük hikâye tarzını benimseyen sanatçı, Cumhuriyet döneminde korku türünde örnekler veren ilk hikâyecidir. Önemli hikâyeleri: "Bir Yudum Su", "Osmanoflar", "Bahar Hikâyeleri", "Bir Otelde Yedi Kişi".